(tekst: Michał Mańkowski - Maniek, muz: Krzysztof Kosiński ) „Nocne chwile namiętności” W krajobrazach pościelowej bieli Zamieszkujemy w chwilach namiętności W nocnych pejzażach pożądania Wyżłobionych w niemożliwej doskonałości W gościnie spragnionego dotyku Gdzie prócz oddechu brak słowa Błądzimy powrotu nie szukając Pomimo ze rankiem odejście zawoła Nim pożegnamy noc żyjmy w niewierze Że dzień razem z przyjściem Cię zabierze Ciebie mnie i namiętności chwile Nieważne! Nieważne byle… Bym trwał w opętanym smaku ust twoich W namiętności wyżłobionej w doskonałości Poznaniu nie poznanych zmysłów od podstawy Pragnę być rozgrzany jak kubek gorącej kawy Księżyc nieśmiało rysuje na ścianie Spleciony warkocz spragnionych ciał Z szeptu świec harmonia płynie Szaleństwa, które przywiał niesforny wiatr Nim pożegnamy noc żyjmy w niewierze Że dzień razem z przyjściem Cię zabierze Ciebie mnie i namiętności chwile Nieważne! Nieważne byle… Bym trwał w opętanym smaku ust twoich W namiętności wyżłobionej w doskonałości Poznaniu nie poznanych zmysłów od podstawy Pragnę być rozgrzany jak kubek gorącej kawy Gdy blade światło przesiąknie okno Zamieszkasz w niedosycie Gdy blade światło przesiąknie Nas Namiętność, umrze na szczycie Wszystko co się stanie Rankiem zostanie obce Zagości w trosce W obawie W natłoku stwierdzeń  Że „nic już nie zostanie!”