(tekst: Michał Mańkowski - Maniek, muz: Krzysztof Kosiński ) „Bez końca” W sferze uczuć odwrócona Stoisz jak w gęstej mgle Niczym amfetamina bezsennością Zaczynasz drążyć myśli me Kilka gestów niezapomnianych I tu już świat koniec zatacza Więcej pragnieniu nie potrzeba Gdy rzeczywistość w śnie się zatraca Bez ciebie ciężko poskładać mi dni Potrzebuje Cię jak płacz potrzebuje łzy Jak niebo bezchmurne promieni słońca Tak chce być twój, chce być twój bez końca Jak powietrze potrzebne do oddechu Jak potrzebna złość do popełnienia grzech Jak cisza dla rozprutej duszy kojąca Tak chce być twój, chce być twój bez końca Okrywam się Tobą platonicznie W umiłowaniu i zamyśleniu Tworząc niedoścignione wiraże Spełniając się w niespełnieniu W pustce zapytam raz ostatni Co zrobić mam by twoim być? By prócz zanurzenia w fotografię W przestworzach twego serca tkwić Bez ciebie ciężko poskładać mi dni Potrzebuje Cię jak płacz potrzebuje łzy Jak niebo bezchmurne promieni słońca Tak chce być twój, chce być twój bez końca Jak powietrze potrzebne do oddechu Jak potrzebna złość do popełnienia grzech Jak cisza dla rozprutej duszy kojąca Tak chce być twój, chce być twój bez końca Bez końca Bez opamiętania Bez końca Nie do wytrzymania…