(tekst: Michał Mańkowski - Maniek, muz: Krzysztof Kosiński ) „Ludzie z miasta pragnień” Za kilkoma sosnami wypłowiałymi Między dolinami od wściekłości złymi Postawili domy w paciorki różańcowe Gdzie poukrywali marne ideały swoje Wpuszczając tylko przez domowe progi Kurz z przydrożnej polnej drogi Z fragmentem świata swojego Przez złudność marzeń stworzonego Puszczają pocztówki na wiatr do Boga Z modlitwą, którą wymusza trwoga Modlitwą o dni Sny i mgły poranne   O współżycie nienaganne ze wszechświatem Bogiem i czasem… W wywyższeniu i oddaniu siłę zawierzają O świcie do przydrożnych figurek łkają Stronią od myśli zwanych nieczystymi Chodzą pośród nadziei krokami małymi Żyją sytości chwilą segregując czas Z dala od rzeczywistego barłogu i mas Z fragmentem świata swojego Przez złudność marzeń stworzonego Puszczają pocztówki na wiatr do Boga Z modlitwą, którą wymusza trwoga Modlitwą o dni Sny i mgły poranne   O współżycie nienaganne ze wszechświatem Bogiem i czasem…      Czasem płaczą w bezsilności z braku błogości w rzeczywistości